Πως ενισχύεται η αύξηση ικανότητας αποθήκευσης των λιπασμάτων μέσω της γλομαλίνης και της επίδρασης της στο αργιλοχουμικό συμπλόκο
Είδαμε ότι ο χούμος σχηματίζεται στην επιφάνεια του εδάφους και ότι ο άργιλος σχηματίζεται σε βάθος. Ας δούμε τώρα πώς αυτά τα 2 στοιχεία συνδυάζονται για να σχηματίσουν το σύμπλεγμα αργίλου-χούμου (αργιλοχουμικό συμπλοκο).
Στη δημιουργία συσσωματωμάτων σημαντικότατο ρόλο έχει ο χούμος, ο οποίος μαζί με το κολλοειδές κλάσμα της εδαφικής αργίλου και ουσίες, όπως τα ανθρακικά άλατα, τα οξείδια του σιδήρου, του αργιλίου, του πυριτίου αποτελούν τις τρείς κυριότερες κατηγορίες υλικών που προκαλούν συσσωμάτωση. Παράλληλα όμως υπάρχει δέσμευση χούμου από το μηχανικό κλάσμα της αργίλου και σχηματισμός του αργιλοχουμικού συμπλόκου.
Ο Scharpenseel αναφέρει τρεις μηχανισμούς βάσει των οποίων εξηγείται η προσκόλληση οργανικών συστατικών στην άργιλο.
Με γέφυρες από πολυσθενή κατιόντα: Eνώνουν αρνητικά φορτισμένα ανόργανα (αργιλικά) και οργανικά κολλοειδή. Σ’ αυτόν κυρίως το μηχανισμό οφείλεται η ένωση χούμου και μοντμοριλλονίτου.
Με απλούς δεσμούς: Eνώνουν τα αρνητικά φορτισμένα οργανικά συστατικά με τις δομικές μονάδες των αργιλικών ορυκτών. Ενεργές θέσεις των τελευταίων περιλαμβάνουν και θέσεις -O, -OH, -AI-OH, FeOH, Si-OH και θέσεις ανταλλάξιμων κατιόντων, ενώ στο χούμο έχουμε -NH3, -SH, -OH kai -COOH. Καολινιτικού τύπου ορυκτά λοιπόν ενώνονται κατ’ αυτόν τον τρόπο με χούμο.
Με δυνάμεις van der Waals: Mε δυνάμεις εντροπίας ή με μετατοπίσεις διπολικών ηλεκτρικών φορτίων ενώνονται οργανικά μόρια, χωρίς ηλεκτρικό φορτίο και με μοριακό βάρος μεγαλύτερο από 150, στους κρυστάλλους της αργίλου. Αυτή η διαδικασία συνένωσης συνήθως συνυπάρχει με τους άλλους μηχανισμούς.
Οι μεγάλοι γαιοσκώληκες της ανεκτικής πανίδας καταπίνουν οργανική ύλη στην επιφάνεια του εδάφους κάθε βράδυ και στη συνέχεια σκάβουν κάθετες στοές για να αναζητήσουν άργιλο σε βάθος. Στη συνέχεια ανεβαίνουν στην επιφάνεια του εδάφους για να εναποθέσουν το περιεχόμενο του πεπτικού τους συστήματος σχηματίζοντας περιττώματα που ονομάζονται χυτά.
Είναι στο έντερο αυτών των γαιοσκωλήκων που ο άργιλος και ο χούμος συναντώνται για να σχηματίσουν το αργιλοχουμικό σύμπλοκο. Τα δύο στοιχεία αυτού του συμπλόκου συνδέονται με ιόντα ασβεστίου που έχουν δύο θετικά φορτία, αρνητικό άργιλο και χούμο. Για να γίνει αυτό, οι γαιοσκώληκες έχουν έναν αδένα που ονομάζεται αδένας Morren, ο οποίος εκκρίνει πολύ ασβέστιο. Μερικοί ωφέλιμοι μύκητες του εδάφους θα εκκρίνουν στη συνέχεια μια χουμική κόλλα που ονομάζεται γλομαλίνη σε αυτό το σύμπλεγμα, η οποία χρησιμεύει ως συνδετικό υλικό μεταξύ της αργίλου και του χούμου, απαραίτητο για τη στερέωση του αργιλοχουμικού συμπλόκου.
Αυτός είναι ο λόγος που όταν βάζετε ένα γύψο σε ένα βάζο με νερό, παρατηρείτε ότι δεν καταρρέει.
Από την άλλη, αν πάρουμε χώμα που αποτελείται από άργιλο και χωριστό χούμο, παρατηρούμε μια διαλυμένη εναπόθεση στον πάτο του βάζου. Το εκμαγείο γαιοσκώληκα δεν κινείται επειδή είναι ένα απόλυτα σταθερό αργιλο-χουμικό σύμπλοκο, συνδεδεμένο με γλομαλίνη.
Αυτό το άργιλο-χουμικό σύμπλοκο που σχηματίζεται με αυτόν τον τρόπο θα επιτρέψει την συγκράτηση (αποθήκευση) των ορυκτών στοιχείων, που είναι επιδεκτικά σε έκπλυση έτσι ώστε να παραμείνουν προσκολλημένα μέσω δεσμών που σχηματίζονται στο επίπεδο της εξωτερικής επιφάνειας των φύλλων αργίλου, αλλά και μεταξύ και ανάμεσα στις άκρες τους και τελικά να αφομοιωθούν από τα φυτά.
Για να διατηρηθεί αυτή η ισορροπία, θα πρέπει να διατηρηθούν οι γαιοσκώληκες και οι ωφέλιμοι μικροοργανισμοί στο έδαφος, ιδίως μέσω των καλλιεργητικών τεχνικών που χρησιμοποιούνται στη λεγόμενη γεωργία διατήρησης.
Πάνω σε αυτή την αρχή τα προϊόντα της Terrabiotec για εφαρμογή στο έδαφος όπως τα :
- κοκκώδη Terra Mineral, Terra Crop, Terra
- Myco κ.λ.π,
- τα μικροκοκκώδη Terra Mineral,
- τα υδατοδιαλυτά Terra First και Terra Myco
- καθώς και τα υγρά Terra Flow
περιέχουν τεχνολογία (ως μια από τις 6 τεχνολογίες) η οποία προάγει ένα πολύ καλά σχηματισμένο αργιλο-χουμικό σύμπλοκο το οποίο συγκρατεί τα βασικά για την ανάπτυξη του φυτού στοιχεία αποτρέποντας την έκπλυσή τους ,και τα καθιστά διαθέσιμα στο ριζικό σύστημα των φυτών περιορίζοντας τις απώλειες σε σύγκριση με τα κοινά λιπάσματα.
